مضراب زدن تار يك اصل اساسي براي يادگيري اصولي اين ساز براي هنرآموزان اين رسته است. در بخش قبل نحوه قرار گرفتن دست راست روي كاسه و گرفتن مضراب به نحوي كه در قبل گفته شد ، به وجود آوردن آرامش و جلوگيري از هر گونه انقباض در دست راست (كتف ، بازو و ساعد) از نكات اوليه مضراب زدن ميباشد.برخلاف آنچه كه هنرجويان ميِپندارند ، هيچگونه نيرو يا فشاري براي عمل مضراب زدن نبايد اعمال شود (زيرا در اين صورت نوازنده اي كه يك ساعت تار مينوازد بايد با خستگي عضلات مواجه شود كه در واقع اين طور نيست.)
تار از سازهاي زهي و ايراني است كه با زخمه نواخته ميشود. تار در ايران و برخي مناطق ديگر خاورميانه مانند تاجيكستان، جمهوري آذربايجان و ارمنستان و گرجستان و ديگر نواحي نزديك قفقاز براي نواختن موسيقي كلاسيك اين كشورها و بخشها رايج است.[۷][۸][۹]واژه تار خودش در فارسي به معني رشته است. هرچند كه ممكن است معني يكساني در زبانهاي تحت تأثير فارسي و يا ديگر زبانهاي ايراني تبار مثل كردي داشته باشد. اين باعث شده است كه كارشناسان ايراني بر اين باور باشند كه تار ريشه مشتركي ميان همه اقوام ايراني تبار در جايي كه از سوي ايرانيكا با قاطعيت به نام قاره فرهنگي ايرانيان ناميده شده دارد.[۱۰]
تار جز سازهاي زهي مضرابي است كه داراي ۳ جفت سيم (۶عدد) مي باشد قسمتهاي اصلي تار عبارتند از:
۱. كاسه (از جنس چوب توت و يا گردو و آزاد).
۲. رو دسته (از دو رديف استخوان شتر و مابين آنها يك لايه چوب فوفل)
۳. خرك (از جنس شاخ قوچ)
۴. گوشي ها (چوب گردو)
۵. پوست روي دهانه ها(پوست بره يا بز تودلي كه همان پوست جنين مي باشد) مضراب تار يك قطعه فلز برنج ، فولاد يا شاخ مي باشدكه دنباله آن داخل موم قرار مي گيرد.
اين ساز از دو قسمت كاسه و دسته تشكيل مي شود. كاسه كه مهمترين بخش ساز است معمولاً دو تكه ساخته مي شود. چوب مورد استفاده بيشتر از درخت توت و گاهي از درخت گردوست و البته بهترين كيفيت با چوب توت بدست مي آيد. براي ساخت آن، ابتدا دو طرف كاسه تار به صورت جداگانه تراشيده مي شود و سپس داخل هر يك خالى شده و بعد آنها را به هم مي چسبانند. كاسه از يك قسمت بزرگ به نام شكم و يك قسمت كوچك به نام نقاره تشكيل مي شود.