تار از گذشته همواره در دو نقش تكنواز و همنواز ايفاي نقش مي كرده است. قدرت صداي آن با سازهايي چون سنتور، عود، كمانچه و ني برابري مي كند و بدون ميكروفون مي تواند در كنار اين سازها به همنوازي بپردازد. در سال هاي اخير علاوه بر كارهاي گروه نوازي ايراني، آهنگ هاي مستقلي نيز براي اين ساز تصنيف شده است. آهنگ هايي مانند چند نوازي تار كه نخستين بار توسط آهنگسازي به نام محسن نفر صورت گرفت و يا دونوازي تار به نام شورانگيز، ساخته حسين عليزاده با اجراي مشترك خودش و ارشد تهماسبي. البته خيلي پيش تر، علي نقي وزيري، آهنگ هاي دونوازي براي تار نوشته بود ولي عموماً اين آهنگ ها شبيه دونوازي هاي غربي بودند كه بيشتر توسط هنرآموزان هنرستان موسيقي اجرا مي شدند و در مجموع از اقبال عمومي برخوردار نبودند.
زني در حال نواختن تار نقاشي در
هشت بهشت اصفهان ۱۶۶۹
ساختار تار
كاسهٔ تار بيشتر از كنده كهنه چوب توت ساخته ميشود كه هرچه اين چوب كهنهتر باشد به دليل خشك بودن تارهاي آن چوب تار داراي صداي بهتري خواهد بود. پردهها از جنس روده گوسفند و دسته و پنجه معمولاً از چوب گردو تهيه ميشوند. شكل كاسهٔ تار مانند دو دل به هم چسبيده و از پشت شبيه به انسان نشستهاي است. تار قفقازي شكل كمي متفاوتي دارد و سيمهاي آن بيشتر است.
نوازندگان و شيوه هاي نوازندگي
تار اگر چه نسبت به ساير سازهاي ايراني پيشينه كهني ندارد و جوان تر مي نمايد ولي در 200 سال اخير به عنوان مهم ترين ساز موسيقي شهري ايران شناخته شده است. بزرگ ترين موسيقيدانان يك صد سال اخير از نوازندگان چيره دست تار بودند. نوازندگي تار در چند دهه اخير به سه شيوه متمايز قابل دسته بندي است. الف- تارنوازي قديم ايراني ب- شيوه راديويي ج- شيوه نوين